Thursday, August 17, 2023

 Birth without Sex


Parthenogenesis is more intricate than it sounds. In crude terms, it is birth without sex, asexual reproduction. Depending on one’s style and sensibility, parthenogenesis is viewed as ‘immaculate conception’  or  ‘virgin birth,’ with little role for the male partner. Its human application is right now not even under contemplation but the possibility of a female begetting a progeny on her own is ever more stark. That throws man out of his sexual throne arrogated through thousands of years in the evolutionary cycle.


Birds and reptiles were known to have this rare capacity. But there it stood for long. And now comes news from Costa Rica that crocodyles, kept meticulously out of male company, can lay eggs. The first such egg has been hatched in an epoch-making move towards female independence. The offspring showcased in a reptile museum in Costa Rica is quite like its mother, its genetic personality reflecting more than 99 percent of its mother.  


This is how the Royal Society’s journal, Biology Letters, evaluates the event. “Once considered rare, the ability of sexually reproducing species to generate offspring without genetic contributions of males, termed facultative parthenogenesis, has been documented across multiple vertebrate lineages… This discovery offers tantalizing insights into the possible reproductive capabilities of the extinct archosaurian relatives of crocodilians and birds, notably members of Pterosauria and Dinosauria.”


Warren Booth of Virginia Tech University has been studying for ten years this overwhelming biological event, parthenogenesis or virgin birth. He is hardly surprised by this latest discovery. The independent reproductive genius of female crocodiles reflected through the eighteen-year old American reptile must have been inherited from the long extinct dinosaurs. 


Booth reports that there has been a significant increase in what is known as virgin births among reptiles and fishes and birds. It might not have been seriously noticed. Why or how this singular trait developed in them, reducing or ending the male role in conjugal life is difficult to answer with the scientific data now available. Possibly, dinosaurs developed this faculty when their species looked like becoming extinct. 


From female birds and fishes and crocodiles producing their progeny to sons and daughters being conceived by human females is a far cry, an evolutionary fantasy. While the formulation offered in the following paragraphs is anything but a half-baked para-scientific thesis, mythology and epic historiography gives ample evidence of human preoccupation with male arrogance in conjugal partnership. The elusive male, the absconding father, the abandoned child unowned or disowned by its male guardian--they have all been theme-setters in our holy books.


Look at the familiar story of the primeval virgin birth itself. The advent of Jesus in the Christian tradition is sought to be explained away as an act of god, who is portrayed as a kind presence up in heaven. But the brunt of the birth had to be borne exclusively by the mother. Life’s agony reached its climax when, yielding to his destiny on the cross, Jesus cried out if god, his lord, his father, had abandoned him. 


From Hindu mythology, Karna’s crisis of birth and death is often presented as a mother’s gaffe or an itinerant  father’s unconcern. His tragedy was his solar father’s callous approach to sexual cohabitation. Every crucial and self-revealing occasion in his life was marked by a question about his fatherhood, asked loudly by his inveterate enemies, mumbled by himself and his benefactors. The self-limiting suggestion that the sources of rivers and warriors need not be investigated is hardly helpful. Karna’s portrait as an enraged bastard looms large in the chronicle of the Kurukshetra war. Kunti, his mother, didn’t have the benefit of the story of the Costa Rica crocodile which laid eggs without letting a divine or human partner touch it.


Virgin birth is no boon, neither composite nor exclusive. It throws up the progeny as a bastard, an end product of an anonymous father’s and a luckless and naive mother’s peccadilloes, leaving the  world wide open for a peripatetic male’s entertainment. The progeny lives and dies, smarting under the self-same snide remark that he is a bastard. Being a bastard is by far the most shameful state for a son or daughter to be in. When the queendom of the mother comes, requiring no intercession of a maverick male, maybe, conception and delivery being a selective mother’s exclusive mission, that moral system denouncing bastardness will be knocked out.


I remember anecdotes of different kinds of fathers, ditching their consorts or disowning their wards. In our village eight decades ago, a single woman became pregnant, throwing gossip tongues into paroxysms of vilification. The woman suffered in silence, facing ignominy in the comity of the village folk, and the ire of her humiliated brothers and cousins. One of them waylaid a well-to-do young man in his early twenties whom the gossip mill had identified as the father. Bloody hell was to break out when the pleasure-loving man recognized the imminent danger. Quietly, exuding no dignity or magnanimity, he owned up the baby and made its mother his accredited wife.


Such a turn of events is not familiar or frequent in most places. Long years later, our village was witness to a petite woman of an elite family getting ready for a virgin birth. Everyone knew who  the delinquent dandy was and he came forward to own up the baby in  the womb. She had exercised her will and volition, though not like the daring crocodile of Costa Rica. She chose to remain a single mother without publicly naming her baby’s dad. Begetting a child but hiding its dad’s identity is not common but not unknown. What immediately comes to mind is a Shaji Karun film in which the protagonist’s name is fastidiously held back by the woman in whom he had a child. When human females come to enjoy the power to procreate, as our blessed crocodile in Costa Rica zoo does, male mughals of our time would have no field day.


There was this middle-level employee of a public organization who had never been able to wipe off the stain of being the unacknowledged son of his unsympathetic father. The son was getting married and he proposed to introduce himself as the son of his father. Nothing doing, said the father. The recalcitrant father threatened to take the son to the court. Those were not the days of DNA tests or litigation to legitimize fatherhood. Nothing more of it was heard.


The experience of the self-creating crocodile of Costa Rica, when applied to the human condition one of these distant days, will usher in a two-prong fantasy. For one thing, reproduction will no longer be a male-female mission, mothers declaring independence of fathers, at least in that limited zone of conjugality. For another, who is whose father will be no one's concern. That must remove from our lexicon of abuse an old expletive, a tepid, neither-here-nor-there ridicule, “bastard.”


Monday, August 7, 2023

 പുസ്തക നിരൂപണം


എ കെ ജിയും ഷെയ്ക്സ്പിയറും

പി പി ബാലചന്ദ്രന്‍

മാത്രുഭൂമി ബുക്സ്




രാമചരിതം മുതല്‍ നാരായണസ്തുതി വരെ



ചിലതങ്ങനെയാകും. ഒന്നോ പലതോ സംഭവങ്ങള്‍ ഒരേ നേരം നടക്കും, കരുതിയിരിക്കാതെ. കാക്ക വന്നിരുന്നതും വാഴക്കൈ വീണതും പോലെ എന്നു പറയാം. ഇത്തരം യാദൃഛികതകളില്‍ അര്‍ഥം കാണുന്നവര്‍ കുറവല്ല. കാള്‍ യൂങ് അതിനെ synchronicity എന്നു വിളിച്ചു. യാദൃഛികത അര്‍ഥപൂര്‍ണമായാലും അല്ലെങ്കിലും, അത് കൌതുകം പകരുന്നു. അങ്ങനെ ഒരു അനുഭവമുണ്ടായി, മുതിര്‍ന്ന മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തകനായ പി പി ബാലചന്ദ്രന്‍റെ എ കെ ജിയും ഷേയ്ക്സ്പിയറും എന്ന പുസ്തകം കിട്ടിയപ്പോള്‍.


പതിനാറാം നൂറ്റാണ്ടിലെ നാടകക്കാരനെയും ഇരുപതാം നൂറ്റാണ്ടിലെ വിപ്ലവകാരിയെയും ഇണക്കിയെടുക്കുന്ന ആദ്യത്തെ അധ്യായത്തിലെ വിദ്യ അവിടെ നില്‍ക്കട്ടെ. രണ്ടാമത്തെ അധ്യായത്തിലാണ്‌ ആദ്യം  എന്‍റെ കണ്ണു തറച്ചത്. "രാമന്‍, എത്ര രാമന്മാര്‍?" എന്നതാണ്‌ ബാലചന്ദ്രന്‍ ഉയര്‍ത്തുന്ന ചോദ്യം. അതില്‍ തടഞ്ഞുനില്‍ക്കുമ്പോള്‍,   അയോധ്യയിലെ രാമന്‍റെ മനുഷ്യസഹജമായ  പോരായ്മകളും ദൈവസദൃശമായ സിദ്ധികളും ഓര്‍ത്തോര്‍ത്തിരിക്കുകയായിരുന്നു ഞാന്‍. 


എ കെ രാമാനുജന്‍റെ മുന്നൂറു രാമായണങ്ങളെ ഉപജീവിച്ചുകൊണ്ടാണ്‌ തുടക്കം. അതിലെ ചില ഭാഗങ്ങള്‍ ഡല്‍ഹി സര്‍വകലാശാലയിലെ പാഠ്യക്രമത്തില്‍ നിന്ന് എടുത്തുമാറ്റി. ചരിത്രത്തെയും പുരാവൃത്തത്തെയും വിളക്കിച്ചേര്‍ക്കുകയും അതിനെ വെല്ലുവിളിക്കുന്നവരെ അടച്ചാക്ഷേപിക്കുകയും ചെയ്യുന്നതാണ്‌ ബാലചന്ദ്രന്‍റെ രാമചരിതചിന്ത. 


"രാമായണ്കഥകളെത്ര, രാമന്‍ എത്ര, സീത എത്ര, തുടങ്ങിയ നിഷ്കളങ്കമായ ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിച്ചാല്‍ പോലും ചുമലില്‍ തല കാണില്ല എന്നു വന്നാല്‍ പത്തു തലയുള്ള രാവണന്‍ പോലും ചോദ്യങ്ങള്‍ ചോദിക്കാന്‍ ധൈര്യപ്പെടുമോ? പീന്നെയല്ലേ ഓരോ തല വീതം മാത്രമുള്ള നമ്മള്‍." നമ്മളൊക്കെ കേട്ടു പരിചയിച്ചതും ഏറ്റുപറയുന്നതുമാണ്‌ പരിഹാസത്തില്‍ പൊതിഞ്ഞ ഈ ചോദ്യവും വാദവും.


കാലദേശഭേദത്തോടെ, രണ്ടായിരത്താണ്ടുകളിലൂടെ, തലമുറകളിലൂടെ  പാടിക്കേട്ടുവരുന്നതാണ്‌  രാമകഥ,  സീത തന്നെ പറയുന്നു, "രാമായണങ്ങള്‍ പലതും മുനിവരര്‍ ആമോദമോടെ പറഞ്ഞുകേള്‍പ്പുണ്ടു ഞാന്‍." എന്നിട്ടും രാമന്‌ സീത ആര്‍? എന്ന ചോദ്യം എവിടെയൊക്കെയോ അലഞ്ഞു തിരിയുന്നു. രാമകഥയുടെ പ്രവാചകനും അതിലെ വകതിരിവുകളുടെ സാക്ഷിയുമായ മഹര്‍ഷിയുടേതില്‍നിന്ന് വിഭിന്നവും വിരുദ്ധവുമായ എത്രയോ പാഠഭേദങ്ങള്‍ വന്നിരിക്കുന്നു. വാല്‍മീകിയോട് മത്സരിക്കാനിറങ്ങിയ മട്ടില്‍  ഓബ്രി മേനന്‍, "ഓബ്രി മേനന്‍ പറഞ്ഞ രാമായണം" എന്നൊരു കൃതിയും തികഞ്ഞ ഔദ്ധത്യത്തോടെ പടച്ചു വിടുകയുണ്ടായി. കൃത്തിവാസ രാമായണത്തില്‍ രാമഭക്തശിരോമണിയായ ഹനൂമാന്‍ മണ്ഡോദരിയെ മാനം കെടുത്തുന്ന കഥയും ഉള്‍പ്പെട്ടിരിക്കുന്നു.  


അതൊന്നും ആസേതുഹിമാചലം രാമഭക്തിയെ ബാധിച്ചിട്ടില്ല. അവ്യാഖ്യേയമായ ഭക്തിയോടെ, സമകാലീനയുക്തിക്കു നിരക്കാതെ പടരുന്ന വിശ്വാസത്തെ എങ്ങനെ നേരിടണമെന്നതാണ്‌ നമ്മുടെ സമസ്യ. ഗിരിപ്രഭാഷണം കൊണ്ടോ വിരട്ടിയിട്ടോ ഒരു രാവുകൊണ്ട് മാറ്റിയെടുക്കാവുന്നതല്ല വിശ്വാസം. രാമന്‍റെ കാര്യത്തില്‍ മാത്രമല്ല, ഏതു മതനേതാവിന്‍റെ ചരിത്രത്തിലും പുരാവൃത്തത്തിന്‍റെ ചാരുത കാണാം. യേശുവിനെ ചരിത്രകഥാപാത്രമായി അവതരിപ്പിച്ചുകൊണ്ട് ദൈവശാസ്ത്രത്തിന്‍റെ സ്ത്രീപക്ഷം എന്ന ഭാവത്തില്‍ എഴുതിയ ഒരു പുസ്തകത്തെ പോള്‍ ജോണ്‍ സണ്‍ കീറി മുറിച്ചതോര്‍ക്കുന്നു. 


ബാലചന്ദ്രന്‍റെ രാമവിചാരത്തിന്‍റെ തുടര്‍ച്ചയായി കാണാവുന്ന ഒരു പ്രവണതയാണ്‌ ചരിത്രത്തെ ഇഷ്ടം പോലെ വക്രീകരിക്കാന്‍ അധികാരസ്ഥര്‍ അപ്പപ്പോള്‍ ഏറ്റെടുത്തിട്ടുള്ള ദൌത്യം. ഇന്ത്യയുടെ ചരിത്രം മാറ്റിയെഴുതാന്‍ ഒരു വിദ്വാന്‍ ഒരു കേന്ദ്രവും ഒരിക്കല്‍ തട്ടിക്കൂട്ടുകയുണ്ടയി. തന്‍റെ ചരിത്രത്തെ വെള്ള പൂശാന്‍ ഇന്ദിരാ ഗാന്ധി അനുഷ്ഠിച്ച സേവനമാണ്‌ കൂടെക്കൂടെ ഓര്‍ക്കപ്പെടുക. "സിന്ധു നദീതടം മുതല്‍ ഇന്ദിരാ ഗാന്ധിവരെ" എന്നൊരു ചലച്ചിത്രം പോലും ഒരു ചരിത്രകാരന്‍ നിര്‍മ്മിക്കുകയുണ്ടായി. രാഷ്ട്റീയമായ അഷ്ടമംഗല്യപ്രശ്നം നടത്തി ചരിത്രത്തിന്‍റെ ശ്രീകോവിലില്‍ പുന:പ്രതിഷ്ഠ നടത്താന്‍ ഓരോ ഭരണാധികാരിയും  നിഷ്കര്‍ഷിച്ചിരുന്നു. "സ്റ്റാലിന്‍ എങ്ങനെ ചരിത്രത്തെ പിഴപ്പിച്ചു?" എന്ന ലിയോണ്‍ ട്രോട്സ്കിയുടെ അനുസ്മരണം ഓര്‍ക്കുക. 


അതുപോലൊരു ചരിത്ര ചിന്ത, അതിന്‍റെ എല്ലാ വൈജാത്യങ്ങളെയും വൈരുധ്യങ്ങളെയും ഉള്‍ച്ചേര്‍ത്തുകൊണ്ട്, മുന്നൂറില്‍ താഴെ പേജുകളില്‍ വിരിഞ്ഞുവരുന്നതാണ്‌ ബാലചന്ദ്രന്‍റെ പുസ്തകം. മൂന്നു പതിറ്റാണ്ടിലേറെ നീണ്ട മാധ്യമപ്രവര്‍ത്തനത്തിനിടയില്‍ ഇന്ത്യയിലെ അധികാരകേന്ദ്രമായ രായ് സീന കുന്നിനു ചുറ്റും വിദേശത്തും അദ്ദേഹം കണ്ടതും കേട്ടതും ഓര്‍മ്മിച്ചെടുക്കുകയാണ്‌ ഇവിടെ. കവിതയും കഥയും ഇതിഹാസവും കലര്‍ന്ന ആഖ്യാനത്തിന്‍റെ പരിധിയില്‍ പെടാത്ത വിഷയമില്ല.


ഓര്‍മ്മക്കുറിപ്പും സംഭവവിവരണവും നിഷ്കൃഷ്ടമായ വിഷയനിര്‍ദ്ധാരണവും  തൂലികാചിത്രവുമായി മുന്നേറുന്ന ചിന്തക്ക് പരിസമാപ്തിയില്ല. നിഗമനവും ഉപസംഹാരവും എളുപ്പം എടുത്തെറിയാവുന്ന അഭിപ്രായവും തട്ടിമൂളിക്കാനല്ല, അനുഭവം ആത്മഹാസത്തോടെ ആവിഷ്ക്കരിക്കാനാണ്‌ ബാലചന്ദ്രന്‍റെ വെമ്പല്‍. എത്തിച്ചേരാനുള്ള ധൃതിയല്ല, യാത്ര ചെയ്യുന്നതിന്‍റെ ആവേഗം അതിനെ രസകരമാക്കുന്നു. 


എനിക്കു പഥ്യമാണ്‌ ഇവിടത്തെ ശൈലിയും ആശയസംവിധാനവും. തുടക്കവും ഒടുക്കവും തമ്മില്‍ തികഞ്ഞ ചേര്‍പ്പു വേണമെന്ന നിര്‍ബന്ധമില്ല. ഓട്ടൊരു ലാഘവത്തോടെ പറഞ്ഞാല്‍, ബ്രഹ്മം പോലെ എവിടെയോ തുടങ്ങി, ഒടുങ്ങാത്ത തുടര്‍ച്കയായി നീളുന്ന വിചാരവീഥികളില്‍, പരിചയിച്ച വായനക്കാര്‍ക്ക് ചടഞ്ഞിരുന്ന് ഓര്‍മ്മ പുതുക്കിയെടുക്കാം. അധികാരത്തിന്‍റെയും  ആരോപണത്തിന്‍റെയും മഴനിഴല്‍ പ്രദേശത്ത് ഏറെ കയറിയിറങ്ങാത്തവര്‍ക്ക് പുതുമയോടെ വായിച്ചറിയാം. ഓരു ഓണാഘോഷത്തിന്‍റെ ഓര്‍മ്മയും, ബദര്‍ പൂരിലെ എരുമകളും, ആകാശവാണിയിലെ വാര്‍ത്തകളും, എ കെ ജിയുടെ "വിനയത്തിന്‍റെ വിശുദ്ധി"യും, ആയിരം മനസ്സുള്ള കവിയുടെ നാടകാന്തത്വവും കാവി പുതച്ച പത്രവും ഇടതുപക്ഷത്തിന്‍റെ അപചയവും  മറ്റും മറ്റും ഉള്‍ക്കൊണ്ട്. വറ്റാത്ത കടലിലേക്കൊഴുകുന്ന പുഴ പോലെ. ഒരു അനുഭവമാകുന്നു ഈ വായന. 


രണ്ടു ബംഗാളികളുടെയും ഒരു സിന്ധിയുടെയും മേധാവിത്വത്തിലായിരുന്നു ബാലചന്ദ്രന്‍റെ പത്രപ്രവര്‍ത്തനം ആദ്യമൊക്കെ. മെയിന്‍ സ്റ്റ്രീമിലെ നിഖില്‍ ചക്രവര്‍ത്തിയും പ്രസ് ഇന്സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിലെ ചഞ്ചല്‍ സര്‍ക്കാറും മദര്‍ ലാന്‍റിലെ കെ ആര്‍ മള്‍ക്കാനി. ഒരാള്‍ ഇടതു പക്ഷം, രണ്ടാമതൊരാള്‍ ലിബറല്‍ ചിന്തകന്‍, മൂന്നാമന്‍ എന്നും നരച്ച മുടിയുണ്ടായിരുന്ന കാവിക്കാരന്‍. ആ വീക്ഷണവൈജാത്യം ബാലചന്ദ്രന്‍റെ കാഴ്ചവട്ടത്തെ വികലമാക്കിയില്ല. ചക്രവര്‍ത്തിയെയും സര്‍ക്കാറിനെയും ഞാന്‍ പരിചയപ്പെട്ടിട്ടില്ല. 


മദര്‍ ലാന്‍റിന്‍റെ എഡിറ്ററായിരുന്ന മള്‍ക്കാനിയെ പരിചയപ്പെട്ട നിമിഷം തന്നെ അദ്ദേഹവുമായി കോ)ര്‍ത്തു. എന്‍റെ എമ്പോക്കിത്തരമെന്നു പറയട്ടെ, കണ്ട മാത്രയില്‍ ഞാന്‍ പറഞ്ഞു, "അങ്ങ് ടിപ്പു സുല്‍ത്താനെ രക്ഷിച്ചല്ലോ." ടിപ്പു സുല്‍ത്താന്‍റെ വാള്‍ എന്ന സഞ്ജയ് ഖാന്‍റെ ദൂരദര്‍ശന്‍ പരമ്പര വിവാദമായപ്പോള്‍, അത് പരിശോധിച്ച മള്‍ക്കാനി കമ്മിറ്റി വിധിച്ചു, "അത് തമസ്ക്കരിക്കേണ്ട കാര്യമില്ല." സംഘപരിവാറിനെ, മലബാറിലെ സേവകരെ വിശേഷിച്ചും, മുറിപ്പെടുത്തിയതായിരുന്നു ആ വിധി. പിന്നീട് കൂടെക്കൂടെ കാണാന്‍ ഇട വന്നപ്പോള്‍ മനസ്സിലായി, ഔറംഗസേബിനോടുള്ള സംഘവൈരം പങ്കിടുന്ന ആളായിരുന്നില്ല  മള്‍ക്കാനി. പക്ഷേ അവിടേക്കൊന്നും ബാലചന്ദ്രന്‍ കടന്നുചെന്നിട്ടില്ല.   


ഞാന്‍ പരിചയപ്പെടുമ്പോള്‍ ബാലചന്ദ്രന്‍ പ്രസ് ഇന്സ്റ്റിറ്റ്യൂട്ടിലെ വരുമാനം കൊണ്ട് അഷ്ടി കഴിക്കുകയായിരുന്നു. അവിടന്ന് അമേരിക്കയില്‍ പരിശീലനത്തിന് അവസരം വന്നപ്പോള്‍ പാസ്പോര്‍ട് തടഞ്ഞുവെച്ച കഥ ഞാന്‍ കേട്ടിരുന്നില്ല. കാവി പത്രത്തില്‍ ജോലി ചെയ്തതിന്‍റെ പേരില്‍ പാസ്പോര്‍ട് വിലക്കാം എന്നു കേട്ടപ്പോള്‍ അരിശവും അമ്പരപ്പും തോന്നി. പക്ഷേ അവിടെനിന്ന് കൂടു വിട്ട് കൂടു മാറിപ്പോയ ബാലചന്ദ്രന്‍റെ കയറ്റം മേലോട്ടു തന്നെയായിരുന്നു. ഓടുവില്‍ ദോഹയില്‍ വെച്ചുകണ്ടപ്പോള്‍ ബാര്‍ മേശക്കു പിന്നില്‍നിന്ന് സ്കോച് ഒഴിച്ചു തന്ന പെനിന്‍സുല എഡിറ്ററെ ഓര്‍ക്കുന്നു. എഴുത്തും തിരുത്തിയെഴുത്തുമായി കഴിഞ്ഞിരുന്ന അദ്ദേഹം അന്ന് ഗ്രന്ഥകാരനായിരുന്നില്ല. ആത്മകഥാപരമായി ഇംഗ്ലിഷിലും മലയാളത്തിലും പുസ്തകമുറക്കാന്‍ പിന്നെയും രണ്ടു മൂന്നു കൊല്ലം വേണ്ടിയിരുന്നു. 


രാമചരിതത്തില്‍നിന്നു തുടങ്ങിയ ഈ ആലോചന നാരായണസ്തുതിയില്‍ അവസാനിപ്പിക്കാം. എടത്തട്ട നാരായണനെപ്പറ്റിയാണ്‌ ഈ പുസ്തകത്തിലെ ഒരധ്യായം. തലശ്ശേരിക്കാരനും ഇടതുപക്ഷക്കാരനുമായ എടത്തട്ട നാരായണനെപ്പറ്റി മലയാളികള്‍ വേണ്ടത്ര അറിഞ്ഞിട്ടില്ല. പി രാംകുമാര്‍ രചിച്ച, ആദ്യത്തെ ഏതാണ്ട് സമഗ്രമായ, നാരായണചിന്ത തന്നെ വന്നത് രണ്ടു മൂന്നു കൊല്ലം മുമ്പായിരുന്നു. എഡിറ്റര്‍ ഇടതുപക്ഷക്കാരനായിരുന്നെങ്കിലും അദ്ദ്ദേഹം സ്ഥാപിച്ക പേട്രിയട് എന്ന പത്രത്തിന്‍റെ മകുടനാമം വലത്തോട്ട് ചെരിഞ്ഞതായിരുന്നു. എവിടെയോ ബാലചന്ദ്രന്‍ എന്തോ പറഞ്ഞുപോകുന്നുണ്ട്, മനുഷ്യന്‍റെ ചായ് വ് വലത്തോട്ടാണെന്ന അര്‍ഥത്തില്‍. 


വലതുപക്ഷപിന്തിരിപ്പത്തെ എത്ര പരിഹസിച്ചാലും മതി വരാത്ത എഡിറ്റര്‍ ആയിരുന്നു എടത്തട്ട. അഞ്ചാം പത്തി, ഫിഫ്ത് കോളം, എന്ന അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പംക്തിയില്‍ പെട്ടാലേ ആരും പിന്തിരിപ്പനാകൂ എന്നു പോലും തോന്നിയിരുന്നു. അദ്ദേഹത്തെ ഞാന്‍ കണ്ടിട്ടില്ല.  ബാലചന്ദ്രനും. കേട്ടറിവു വെച്ചുകൊണ്ട് എഴുതിയതാണ്‌ ആ തൂലികാചിത്രം. ഇടനാഴിയിലൂടെ ഒഴുകി നടക്കുന്ന നിഴല്‍ പോലെയായിരുന്നു ബാലചന്ദ്രന്‍ കണ്ട എടത്തട്ട. എന്തുകൊണ്ടോ, എനിക്ക് ബോധിച്ച ഒരു പ്രയോഗമായി, ആ നിഴല്‍ നീക്കം. ആ നിഴല്‍ നീക്കം നിലച്ചപ്പോള്‍ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ സ്ഥാപനം ഇരുട്ടില്‍ അലിഞ്ഞതുപോലെയായി. പിന്നെ അതിനെന്തെല്ലാം മാറ്റം വന്നു? ആരെല്ലാം അധിപരായി?  എന്ന ആലോചന ഇടതുപക്ഷത്തിന്‍റെ ഗതിയോടു ചേര്‍ത്താകാം. ഒരു നിയോഗം പോലെ എടത്തട്ട സ്ഥാപിച്ച പത്രം നിരന്തരം വരുത്തിവെച്ച നഷ്ടം ആര്‍ എങ്ങനെ നികത്തി. എന്ന ചിന്തയാകട്ടെ വിപ്ലവത്തിന്‍റെ ധനശാസ്ത്രത്തിലേക്കും വഴി തെളിക്കാം.


 Gospel of Betrayal


Two out of thirty is not necessarily a mean thing. The reference here is to a silver coin, in fact, two of them, out of a total of thirty which Judas took to betray Jesus. These two silver pieces, fateful and fake, were actually made in what may be called Monson Mavunkal Mint. The fake master passed into oblivion when new episodes of villainy and nonsense stormed into media focus.

But the Monsons of our world never ever become irrelevant or jobless. They need to service the craze for old things, that is, new things made old. The market for antiques or, do we say antics?, is as old and enormous as both of them. Monsoon may be crestfallen, not because he is being tried for fraud but because he is not part of a project to find antique copies of the great gospel. In a Southeby’s auction in New York, the oldest Hebrew Bible, complete with its 24 books, has yielded 38.1 million dollars.

It is believed to be the most valuable manuscript sold at an auction. Bill Gates of Microsoft had earlier bought  Leonardo da Vinci’s scientific notebook for a few million dollars less. The Hebrew Bible yielded less than the American constitution, 43 million dollars being the price of the first edition printed copy of the US horoscope.

The oldest Hebrew Bible, dating back 1100 years, is now the proud possession of ANU Museum, Tel Aviv. Alfred Moses, a lawyer diplomat, who acquired it for the museum says: "The Hebrew Bible is the most influential in history and constitutes the bedrock of Western civilization.” Moses would not have known such a quantity as Monson Mavunkal or the other way round.

For some time now, we have no idea where Monson Mavunkal is now or what his creative ventures are. Moses, Alfred, may be thrilled to hear that his ancient namesake’s great staff is now available to us, courtesy Monsoon. Not only is he ingenious enough to make new things look ancient or archaic but carry conviction to the high and mighty, politicians and policemen naturally among them. No admiration for that flash of criminal creativity is undue.

Monson knows what sells. Moses’ staff, Judas’s silver pieces, all appropriately designed for the aesthetic appreciation and admiration in awe and joy, are a tribute to the possibilities of fake art. As it happens, holy relics are acquired far more by Christians and Muslims than Hindus. More medieval or modern things like Tippu Sultan’s throne are not easily disposed of, though the story of the sword of the Mysore Tiger has led to a frenzied para-historical discussion on a tele-serial with an eponymous title. The loss of or damage to holy relics can cause consternation. Such a disappearance in the sixties was a harrowing event in Srinagar, as Surendra Nath who was J&K IGP told me as we were going over the annals of relics and antiques. 

In Monson’s repertoire, one artifact that may propitiate Hindu crowds is a hand-written copy of the Bhagavad Gita. Whose hand is it? The unkempt and ageing sage could not have used a stylus and palm leaf to inscribe the Song Celestial. Was Monson’s Gita written down by a naughty elephant god or a bunch of people who mounted or worshipped him? I have some unsolicited suggestions for addition to his creative laboratory.

Arjuna’s bow, Gandivam. Krishna’s discus, Sudarsanam. Gandhari’s blindfold. Draupadi’s garment, as stripped by an evil Kaurava. Bhishma’s arrow bed, though Iravati Karve questions his bravery and sense of fairness in her short but sharp account of the war in Yuganta. On a secular note, we can welcome the recreation of  Jesus-related documents and articles, like a part of the cross on which his life ended. Monson may not appreciate the importance of some living flora and fauna that existed when the Son of God was walking the earth. I remember a winsome and eloquent guide educating us on the history and botany of the giant sequoia trees in the Yossemite National Park. Some of those trees, surviving the onslaught of time through centuries, could have stood as guardian angels even before Jesus’s mission in West Asia.

It is all about duping and tricking. It calls for some kind of genius. Like the one on making friends and influencing people, there can be a handbook for those who play fraud on unsuspecting or greedy people. Monson may not claim monopoly in this burgeoning field. How crooked religious trade can be effectively pursued in today’s setting is the engaging subject of Irving Wallace’s novel, The Word. Steve Randall, a media relations advisor, hired to organize publicity for a new Bible attributed to Jesus’s younger brother, James, starts questioning the veracity of various claims and inferences towards the end of the controversial. Following up stories of Jesus roaming around hermitages in India and anecdotes of the curiously titled The Aquarian Gospel, Monson’s peers in the profession can introduce some attractive relics in the booming market.

It is all about duping and tricking. No antique was being thrust on me, nor subjecting me to any antic, when one Kumara Das descended before me one afternoon, seeking permission to use my address for him to get a money order from his brother. He was a soccer player, left-in, attached to a famous Mumbai team. His gear had been stolen and simply wanted to have some money sent by his kin in Kerala. A man with a gift of the gab, Das was taking me for a risky ride, as I soon discovered. Money came and he collected in good time, being so nice as to tip the postman liberally. The tragic comedy was that there was a mix up in names. The sender of the money order and the receiver intercepted me, pointing out that the money had been dispatched to my address. I did not have patience to look at his receipt or argue with him or assert my innocence. I had been duped, I had been tricked. That happens in every field, every time. As Magha says, the field is so vast, time endless.

My friend and writer, Sreekrishna Das, was not a little pleased. Perhaps he thought I deserved it all for my gullibility. He made a short story out of it and earned Rs25 as remuneration. It was double pressure: my discomfiture, his delight


Thursday, July 27, 2023

 Rich, Richer, Richest 


I say this without risk of being disproved: I am not the richest man in Asia, India or this cloistered street in Kerala’s capital. My claim covers the present, the past and the future. No one was in doubt that I ever  belonged to the wealth club of Ambani or Adani. No one ever thought it worth his while to tip off Fortune hunters about my pecuniary position. It turns out that I am way away from Gautam Singhania whose net worth is $1.4 b billion, and even Bharat Jain, world’s richest beggar, with his $1 million. 


Though not locked in a rich race with Gautam Adani, I was mortified when his richness rank fell to fourth globally. Like a Basheer character, I could never count correctly, one plus one making never two, but only a big one. That being so, it made no sense to me when I read that GautamAdani lost Rs4 trillion in the last six months. How much is a trillion?  


Let me go off on a tangent. Siddhartha, Gautama, the Buddha, had no use for worldly wealth. Like the saviour, who followed him carrying his own cross, Gautama had a biblical inkling of a rich man’s ordeal while clambering on to the kingdom of heaven, an ordeal harder than a camel’s to pass through the eye of a needle. But it is good to be known as Gautam, Adani or Singhania, partaking of the glory of the prophet of the golden mean, though not his penury. Go go for the best of both the worlds! 


Both Gautams are younger than me by ten years. If I produced nothing more than a trough of verbal flatulence in a prolonged lifetime, they, as inheritors of an unremarkable legacy, became owners of remarkable assets. Singhania’s possessions had soared a few decades earlier than Adani or Ambani. One suspects, going by wealth reports, that there is a literal oneupmanship raging between Ambani and Singhania. The house of the latter is a mere 37 floors, estimated at Rs6000. The trillion dollar question is who is taller, Ambani or Singhania. 


What a fool I am, one of my own making! I was in Ottawa, meeting a Canadian tycoon who had some business going on in India. He regaled me with stories of his pursuits, his house in Greater Kailash, his dealings with a Singhania whom he introduced as “publisher of your esteemed journal.” The complete fool that I am, I  had no clue what or who she was. Did I feel uncomfortable, not being in the league of the affluent society? 


I felt like that lower primary school teacher, who taught his students to calculate the profit from a deal of a cart and an ox, bought for Rs5000 and sold for Rs5800. He lost his game of numbers when he found that he didn’t have money to buy the week’s ration rice. It was fun comparing me with him: he taught arithmetic in which he failed, I ran a financial journal with no interest in profit and loss.


Singhania is CMD of Raymond Group, world’s largest manufacturer of suiting fabric. What Gautam did to it was to give away its non-crore engagements like cement and synthetics and concentrate on textiles and garments. Singhania-watchers credit him with an overwhelming aeronautical passion. He likes speed on the road, speed in the sky, speed on the sea. His personal jet has a price tag of Rs150 crore. One of his many speedboats is named after James Bond. His motorcade consists of super expensive cars like Lamborghini and Ferrari, not to mention Tesla. Ownership of the last named Elon Musk product does not intimidate me. I know someone close who drives around his Tesla.


What it all adds up to.is a perennial question that haunts me. How was all that money made, what kind of cheer has it brought to its possessor? How much money does it take to keep a man happy? Professor Richard Layard of Cambridge has long been studying the nexus between wealth and happiness, in an effort to measure misery or, if you like, happiness in a broad spectrum subject called happinomics. Perhaps the most reliable guide in this area may be Bharat Jain of Mumbai. Arguably, Bharat has been ranked as the world’s wealthiest beggar.with a worth of Rs7.5 crores. Monthly earning from beggary is Rs 70000.excluding the rent of a shop he has let out. His two-bedroom apartment in an expensive Mumbai complex is commodious for his family. All that sounds good music but Bharat Jain punctiliously goes round lucrative localities begging for his day’s remuneration. 


But make no mistake about it, the world’s richest beggar may not be happier or more miserable than Gautam Adani or Gautam Singhania. Beyond a point, Adani and Jain may insist, money starts yielding diminishing returns in terms of happiness. Multiplying iconsumption and possession of idle money may be no answer to the great old question: who is happy with what?. Quite possibly, the feeling of being rich is its own return. For instance, Pope Alexander VI, rated as one of the world’s richest men in the last millennium, enjoyed making money whichever way he could, one way being forcing his nine illegitimate daughters into lucrative trade. The great shepherd knew what it took for him to buy papacy. 


Some people like to make money. Some like to spend it. One of these days our specialists in neuroeconomics will come up with a theory on the causes and concomitants of the wealth of nations as Adam Smith called it. No one may ever dispute the universally valid  theory that it is good to have money. To be rich is to be wise, to be learned…Yasya asti vittam, sa: nara: kuleena: sa: eva pandita:.


Sunday, July 16, 2023

 

Man and his Maladies

That does not leave women out. So let us make it “Maladies of Mankind,” nay, humankind. One that has persistently daunted us, persistently held as obscure across oceans and continents, is not what Siddhartha Mukherjee calls the “Emperor of Maladies.” It is syphilis, a disease with a hoary history, discussed in comparative secrecy and shame, patients and doctors avoiding its mention by name, settling for an innocuous communication moniker, STD, which stands for sexually transmitted disease.

Syphilis was all but taken for gone a few years ago, with antibiotics providing a sure cure and healthcare facilities becoming readily available. As a boy, I had no clue why people talked about it in a hushed tone. It took a while to learn that syphilis and gonorrhea were associated with sins of sex. Quacks and vendors of holistic medicine were having a field day as far as it went but soon the veil of secrecy was dropped. When we celebrate the conquest of syphilis, we are faced with reports of an alarming recrudescence of this shameful sickness.

World data for syphilis is 7 million cases. The number is the largest ever in 70 years in America. Between the last two years, there is an increase of 32 per cent. In England, since 1948, there has never been such widespread incidence as now. Corresponding figures for other countries are equally distressing. What is even more daunting is that, for one thing, syphilis can cause stillbirths or deformities and, for another, scientists have no explanation yet for this sudden spurt.

In the past century, we have had satisfying experiments with public healthcare. Smallpox was a dreaded condition in my childhood. I remember the dreadful scene in our neighbourhood when Kunchukutty Amma was brought back home from her workplace one accursed evening. She ambled along the narrow path between thorny fences, a swollen figure helped up by two men, somewhat of daredevils who had little regard for their safety. They had to keep vigil for two days till her delirious end, casting an ominous pall of terror in the village. When the awaited death came, they were appropriately inebriated, rolling the body in a mat and disposing it off in an unmarked grave on the other side of the hill. There were gory stories galore of half dead people buried alive. Soon smallpox was eradicated.

Not equally dreaded were other maladies, though pretty painful. Scabies, whooping cough, diarrhea, fever--they were all dealt with using home medicines or no medicines. Nine out of ten kids had protracted spells of scabies, which required unkind scrubbing and washing in late afternoons. Local physicians prescribed an assortment of oils and potions which had what effect no one knew. With potable water being increasingly available, and toilets dug up with government help across the country, disease control became easy.

Our village doctors were Kochukuttan, Balan and Varunni, the last being a Christian vaidya. For some reason, I could not conjure up the vision of a vaidya as a Christian. It took a long while to come to terms with the sociology of medicine. Gangadharan was our resident homoeo expert, who had his education by post from some Kolkata racket. He had built an exclusive clinic with his name and qualification duly inscribed. Whenever in doubt, which was not unoften, he would consult a text that was hard for him to read. Those were the days when influenza, which became later a less intimidating flu, spread across the subcontinent.

Gangadharan never asked for a consultation fee. Anything was good enough for him just as was nothing. Ungrudgingly he would accept a 25 paise coin. That was perhaps the village ethics. Fees became a rigorous ingredient of medical practice in course of time. In a northern town, Calicut, there was an associate professor of medicine, Abdul Ghafoor, who put up a notice at his doorstep that he took Rs25 for a consultation. That was for the benefit of patients who had plans to give more. At one stage, Calicut had within a radius of two kilometres a hundred drug stores. That became an adopted town of poet M N Paloor who bemoaned that “in this twentieth century, he made anacin his staple food.”

Time was less complicated when anacin or aspro was not prescribed as a panacea for all ills. Every condition became a state of sickness that needed a doctor’s intervention. Arthur Hailey’s protagonist in Strong Medicine, Andrew Jordan, was wont to advise his daughter not to treat and pretend to cure any self-limiting disease. That was not a fashionable counsel in a medico-social system which that perceptive theologian, Ivan Illich, characterized as “hospitalization of society.” In an extremist vein, Illich debunked doctors as causes of diseases themselves, as agents of iatrogenesis.

Such bouts of extremism were perhaps an antidote to the deterioration of medicine as trade but, like all prophets of extremism, Illich was lapsing into hyperbole to stress his argument. If society tended to be hospitalized, it also helped reduce pain and put death off by a few days, months, years. Life expectancy was, in my boyhood, 50 years plus. Without such “hospitalization,” life span could not have been increased by twenty years or more. More babies would have died, more, perhaps, than death in an advanced age. Just as the pharmaceutical industry introduced new drugs to suit anticipated diseases, medical education became big business.

Before Kerala’s discredited Ashoka University was exposed in the early eighties when it sold fake or forged certificates as a matter of rule, admission to medical colleges was on the basis of the marks obtained in the qualifying examination. Then began the mushrooming of medical teaching shops. An architect friend based in Chennai was offered for his wife a medical package consisting of post-graduation and a super speciality degree--all for a pittance of one crore rupees. That was two decades ago. And that was a thousand times more than Balan Vaidyan or Doctor Gangadharan would have treated as a reasonable remuneration for advice.

New drugs and new devices need new diseases to be identified. In good old days, death followed a brief illness at home. Hospitalization was not mandatory or prolonged. Hospitalization in itself was a prelude to death. When a seriously sick person was to be taken to hospital, there was manchal, a bed hung on a sturdy bamboo pole, two hefty men carrying it, sending a throaty signal to those on the way. It was an eerie sound they made, much like the sound of death. Ambulance vans, their lights flickering and their sounds hooting, replaced the traditional contraptions in good time.

Midwives were local women, traditionally trained. Conception and delivery are so common that they seemed to need any external assistance. After all, old guards would say, animals went through the exercise with no one else to help. As for humans, who need the sophistication of labour rooms and a battery of attendants, are now waking up to the need for death aides, death doula, as they are called. Death may or may not be the end of existence. Yet it is an important aspect of life which requires the services of a doula, a palliative professional, to assist in the process of dying. Alua Arthur, a death doula, whose mission is to reduce terminal pain, says one way to make life less uneasy is to think of death positively. They have a word for that as well: Thanatology, science of death. Not to be mistaken for revivalism, our forebears had long thought about it: Effortless death, life without misery. Anayasena maranam, vina dainyena jeevanam. That was Acharya Drona’s last prayer.

Since the days of scabies and whooping cough to the worsening syphilis scene, we have had a succession of sickening sicknesses. Conditions of head and heart naturally figure in them foremost. Diseases or conditions not familiar to humans so far are coming up with a clamour for new magical cures. Comatose condition is perhaps growing in depth and spread. That involves a fractured memory which was not long or dreaded twenty years ago, though Krishna Vasudeva had talked about the memory in disrepair leading to the total collapse of the neural system.

So let us wait for new diseases to be cured by new drugs. There was a situation when the growth process involved a progression from childhood to youth to old age--and death. There is a new situation projected by Alvin Toffler in his presentation of the early arrival of the future. He called it progeria, old age in youth. Maybe we will have a medicine for that condition too. Don’t we already have medicine for contrary conditions, a medicine for sleeplessness, another medicine for sleepiness? How true was Illich’s extremist formula, hospitalization of society!
 

Thursday, July 6, 2023

 ജൂലൈ നാല്‌ 


ചുരുളന്‍ മുടിയും കറുത്ത നിറവും ഉരുണ്ട മാംസപേശികളുമുള്ള താങ്കായി, കാല്‍ മുട്ടുവരെത്തുന്ന തോര്‍ത്തുടുത്ത്, മുറ്റത്ത് വിചാരണ കാത്തു നിന്നു.  കണ്ടു രസിക്കാന്‍ ഒരു കൊച്ചു നാട്ടുകൂട്ടമുണ്ടായിരുന്നു. 


"കുണ്ടനിടവഴിയുടെ ഓരത്തുവെച്ച് നീ മീനാക്ഷിയമ്മയോട് കിന്നാരം പറയാന്‍ ചെന്നോ..." മുടി കെട്ടിയ കുഞ്ഞിക്കുട്ടന്‍ നായരുടെ ചോദ്യം മറുപടി തേടി ആയിരുന്നില്ല. ചോദ്യം തീരും മുമ്പ്, എല്ലാം പൊറുക്കുന്ന ഭൂമിയില്‍ കണ്ണു നട്ട് നില്‍ക്കുന്ന പ്രതിയുടെ മേല്‍ നായരുടെ പുളിവാര്‍ ആഞ്ഞു വീണു.... ഒന്ന്, രണ്ട്, മൂന്ന്. 


വിധിയും ശിക്ഷയും കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ചിലര്‍ താങ്കായിയുടെ കുറുമ്പിനെപ്പറ്റിയും ചിലര്‍ അടി അയാള്‍ക്ക് ഏശാത്തതിനെപ്പറ്റിയും നായരുടെ ഊക്കിനെപ്പറ്റിയും പിറുപിറുത്തുകൊണ്ട് പിരിഞ്ഞുപോയി. "എന്തെടാ" എന്നൊരു അര്‍ഥമില്ലാത്ത സംബോധന എറിഞ്ഞുകൊണ്ട് നായരും ആരുടേയോ വഴിക്കു പോയി. 


ഒടുവില്‍ കാലിലെ വടു തലോടിക്കൊണ്ട് സ്ഥലം വിടുമ്പോള്‍ താങ്കായി ഒച്ചയില്ലതെ ചോദിച്ചു കാണുമോ, "ആഗസ്റ്റ് പതിനഞ്ചിന്‍റെ അര്‍ഥം എനിക്കെന്ത്?" ജൂലൈ നാലിനെപ്പറ്റി അതു പോലൊരു ചോദ്യം ചോദിച്ചിരുന്നു പത്തൊമ്പതാം നൂറ്റാണ്ടില്‍ അമേരിക്കന്‍ അടിമകളുടെ മോചനത്തിനു വേണ്ടി പട പൊരുതിയ ഫ്റെഡറിക് ഡഗ്ലസ്.  ജോര്‍ജ് വാഷി ടണും  തോമസ് ജെഫേര്‍സണും മറ്റും നയിച്ചു നേടിയ അമേരിക്കന്‍ സ്വാതന്ത്ര്യത്തിന്‍റെ ആണ്ടുല്‍സവമാണ്‌ ജൂലൈ.  


പ്രസിഡന്‍റ് അബ്രഹാം ലിങ്കണ്‍ കറുത്ത വര്‍ഗക്കാര്‍ക്കു വേണ്ടി ചെയ്ത കാര്യങ്ങള്‍ കണ്ടില്ലെന്നു നടിക്കുന്നില്ലെങ്കിലും നാടിന്‍റെ നന്മക്കും അഖണ്ഡതക്കും വേണ്ടിയുള്ള പോരാട്ടത്തില്‍ പങ്കു ചേരുന്ന കറുത്ത പൌരന്മാര്‍ക്ക് വോട്ടവകാശം നല്‍കാന്‍ ലിങ്കള്‍ മടിക്കുന്നു എന്നായിരുന്നു ഫ്രെഡറിക്കിന്‍റെ പരാതി. സമരതന്ത്രത്തില്‍ ഗാന്ധിയുടെ പൂര്‍വസൂരിയായിരുന്നു രണ്ട് ഉടമകളുടെ അടിമയായ ഡഗ്ലസ്. ദക്ഷിണാഫ്രിക്കയില്‍ തീവണ്ടി കയറാന്‍ പോയപ്പോള്‍ പൊലിസുകാരന്‍ മുന്‍ പല്ല് ചവിട്ടിക്കൊഴിച്ച അനുഭവം ഡഗ്ലസ്സിന്‌ തന്‍റെ നാട്ടില്‍ നേരിടേണ്ടിവന്നതിന്‍റെ സമാന്തരസംഭവമായിരുന്നു. എന്നിട്ടും സമാധാനം പുലര്‍ത്തിക്കൊണ്ടു മതി പോരാട്ടം എന്ന നിലപാടില്‍ ഉറച്ചുനിന്നു.


മികച്ച എഴുത്തുകാരനും പ്രഭാഷകനുമായിരുന്ന അദ്ദേഹത്തോട് ആരോ ചോദിച്ചു, അടിമകളുടെ ഭാഗം ചേരാത്തവരുമായി എന്തിനു സംവദിക്കുന്നു, സഹകരിക്കുന്നു ആരോ ചോദിച്ചപ്പോള്‍ നിര്‍വിശങ്കമായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഉത്തരം: "നല്ല കാര്യത്തിന്‌ ആരോടും ചേരാം; ചീത്ത കാര്യത്തിന്‌ ആരോടും ചേരില്ല." "ഒരു അമേരിക്കന്‍ അടിമയുടെ ജീവിതം" എന്നതുള്‍പ്പടെ അദ്ദേഹം മൂന്ന് ആത്മകഥകള്‍ എഴുതി. അസാധാരണമായ നിമ്നോന്നതകളിലൂടെ കടന്നുപോയ ഡഗ്ലസിന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ നൈരാശ്യം മുഴുത്ത മുഹൂര്‍ത്തങ്ങളില്‍ തനിക്കു സ്വാതന്ത്ര്യം കിട്ടിയിട്ടെല്ലെന്ന് അദ്ദേഹം ആത്മഗതത്തില്‍ പറഞ്ഞിരുന്നു. 1947 ആഗസ്റ്റ് പതിനഞ്ചിന്‌ ഇന്ത്യക്ക് കിട്ടിയത് സ്വാതന്ത്ര്യമല്ല എന്നൊരു നിലപാട് നമ്മളില്‍ ചിലരും കരുതിയിരുന്നല്ലോ. അവര്‍ പിന്നെ ആഗസ്റ്റ് പതിനഞ്ചിന്‍റെ അര്‍ഥം ചോദ്യം ചെയ്യാതായി. 


പ്രകോപനം സൃഷ്ടിക്കുന്ന സന്ദര്‍ഭങ്ങള്‍ കൂടെക്കൂടെ ഉണ്ടായെങ്കിലും ഡഗ്ലസ്  അദ്ദേഹത്തിന്‍റേതായ ശാന്തിമന്ത്രം ജപിക്കാനും സമാധാനത്തിന്‍റെ പാത വഴി മുന്നേറാനും മനസ്സിരുത്തി. മാര്‍ടിന്‍ ലൂഥര്‍ കിംഗും ഗാന്ധിയും അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മാനസസന്തതികളായി കരുതാം. അവരുടേതില്‍നിന്ന് എത്രയോ യാതനാപൂര്‍ണമായിരുന്നു ഡഗ്ലസിന്‍റെ ജീവിതത്തിന്‍റെ  ആദ്യപാദം എന്നോര്‍ക്കുക. അടിമയായ അമ്മക്കു പിറന്ന ഡഗ്ലസിന്‍റെ പിതാവു തന്നെയായിരുന്നു ആദ്യത്തെ യജമാനന്‍. പിന്നെ ആര്‍ക്കോ വിറ്റു. പുതുതായി വന്ന ഡഗ്ലസ് എന്ന അടിമയുടെ ഉടമസ്ഥന്‍റെ സഹോദരി കരുണയുള്ളവരായിരുന്നു. തന്‍റെ വളര്‍ച്ചയില്‍ അവര്‍ക്ക് വലിയ പങ്കുണ്ടെന്ന് അദ്ദേഹം ഉള്ളുരുകി എഴുതി വെച്ചു. ആ വളര്‍ച്ച വൈസ് പ്രസിഡന്‍റ് സ്ഥാനത്തേക്ക് മത്സരിക്കാനുള്ള അവസര, വരെയെത്തി. അത്തരമൊരു മത്സരത്തില്‍ അതു വരെ ഒരു കറുത്ത വര്‍ഗ്ഗക്കാരന്‍ എത്തിയിരുന്നില്ല. ഓബാമയുടേത് സമീപചരിത്രം.


അമേരിക്കന്‍ അടിമത്തത്തിന്‍റെ ഗര്‍ഹണീയത കീഴളരോടുള്ള ഇന്ത്യന്‍ വ്യവഹാരം എളുപ്പത്തില്‍ പറഞ്ഞൊപ്പിക്കാന്‍ പറ്റില്ല. നമുക്കുന്‍ ഉണ്ടായിരുന്നു അടിമച്ചന്ത. വയനാട്ടിലെ കാടിനിടയില്‍ വള്ളിക്കാവില്‍ അടിമകളെ വിലക്ക് കൈമാറുന്ന പതിവ് കെ പാനൂര്‍ കേരളത്തിലെ ആഫ്രിക്ക എന്ന പുസ്തകത്തില്‍ രേഖപ്പെടുത്തിയിരുന്നു. ഏറെ കാലത്തിനുശേഷം കണ്ടുമുട്ടിയപ്പോള്‍ പാനൂര്‍ പറഞ്ഞു, "ഇപ്പോള്‍ അത് കേരളത്തിലെ അമേരിക്കയാണ്‌. ആദിവാസികളെല്ലാം നഗരപ്രഭുക്കളായെന്നല്ല, അടിമകളുടെ ഉടമകള്‍ കേമന്മാരായെന്നേയുള്ളു." 


അടിമവേല നടക്കുന്നുവെന്ന വിവരം ഔദ്യോഗികമായി സ്ഥിരപ്പെടുത്തിയത് എല്ലാവരും സ്വഭാവേന തള്ളിപ്പറയുന്ന അടിയന്തരാവസ്ഥക്കാലത്താണ്. അടിമകളെ മോചിപ്പിക്കലായിരുന്നു അന്നത്തെ ഇരുപതിന പരിപാടിയിലെ ഒരിനം. അന്യാധീനപ്പെട്ട അവരുടെ ഭൂമി തിരിച്ചുകൊടുപ്പിക്കാന്‍ നടപടി പ്രഖ്യാപിക്കപ്പെട്ടു. എന്നോടൊരു മുതിര്‍ന്ന നേതാവ് ചോദിച്ചു, "ഇതൊക്കെ എവിടെ നടപ്പാവാന്‍ പോകുന്നു.?" ആഗസ്റ്റ് പതിനഞ്ചിന്‍റെ മിച്ചം അവര്‍ക്കും കിട്ടാറാക്കണമെന്ന അഭിലാഷമാണ്‌ ജൂലൈ നാല്‌ അമേരിക്കന്‍ അടിമക്ക് എന്ത് അര്‍ഥം സംവേദിക്കുന്നു എന്ന ഡഗ്ലസിന്‍റെ ചോദ്യത്തിലും ത്രസിക്കുന്ന അനുഭവം. 


താങ്കായി ആരുടെയും അടിമയായിരുന്നില്ല. അടിമയല്ലെങ്കിലും  ഓരോ തറവാട്ടുകാരോട് തലമുറകളായി ചേര്‍ന്നു നില്‍ക്കുന്ന വേലക്കാരെ ആ തറവാടിന്‍റെ വിലാസത്തില്‍ തിരിച്ചറിയുന്ന സമ്പ്രദായമുണ്ടായിരുന്നു. റിച്മണ്ടിലെ ഒരു ബ്ലക് മ്യൂസിയത്തില്‍ പ്രദര്‍ശന സഹായിയായ ഒരു ഒരു ചെറുപ്പക്കാരിയോട് ചോദിച്ചു, അവരുടെ പേരും അവിടത്തെ പ്രധാന പ്രദര്‍ശനശാലയുടെ പേരും ഒന്നായതിനെപ്പറ്റി. കുടുംബങ്ങളായി അവര്‍ അവരുടെ  യജമാനന്മാരുടെ വിലാസത്തിലേ അറിയപ്പെടൂ. ഡഗ്ലസിന്‍റെ മാറി മാറി വന്ന പേരുകളില്‍ ആ പാരമ്പര്യം ഒളിഞ്ഞിരിക്കുന്നു.


അടിമകളല്ലാത്ത ദലിതരോടുള്ള പെരുമാറ്റം ഇന്നും സമത്വത്തില്‍ ഊന്നിയുള്ളതല്ല. അടൂര്‍ ഗോപാലകൃഷ്ണന്‍റെ വിധേയന്‍ പെട്ടെന്ന്  ഓര്‍മ്മ വരുന്നു. കര്‍ണാടകത്തിന്‍റെ പല ഭാഗത്തുനിന്നും അങ്ങനെയൊരു മേല്‍-കീഴ് ബന്ധം ഉറച്ചുവരാത്തതില്‍ കേരളമെന്ന പുണ്യഭൂമിക്ക് ചരിതാര്‍ഥമാകാം. സര്‍വാണി സദ്യക്ക് ഊണു കഴിക്കാന്‍ പോയി ആട്ടുകേട്ടു മടങ്ങിയവരുടെ കഥയോര്‍ത്തുകൊണ്ടായിരുന്നു സിദ്ധലിംഗയ്യയുമായി എന്‍റെ ആദ്യസമാഗമം. ആ സംഭവം അസാധരണമായി തോന്നിയില്ല അദ്ദേഹത്തിന്‌. 


ദലിതരെ ചൂഷണം ചെയ്യുന്നതിനെ അപലപിക്കുന്ന സിദ്ധലിംഗയ്യയുടെ കവിതകള്‍ പ്രശസ്തമായിരുന്നു. ഒരു ലോകത്തിന്‍റെയും ഒരു ജീവിതത്തിന്‍റെയും  പക ഉള്ളിലൊതുക്കിയായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഉദീരണം. താന്‍ എങ്ങനെ എത്ര തവണ സദ്യശാലയില്‍നിന്ന് ആട്ടിയോടിക്കപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു എന്നത്രേ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ പ്രതികരണം. മനുഷ്യരെ കാളകള്‍ക്കു പകരം നുകത്തില്‍ കെട്ടി നിലം ഉഴുന്ന കീഴ് വഴ്ജക്കമുണ്ടായിരുന്നു. ആകാശം പിളര്‍ക്കുന്ന വിധം കാവ്യാക്രോശം നടത്തിയിരുന്ന സിദ്ധലിംഗയ്യ പക്ഷേ മാറിപ്പോയിരുന്നു. ഡഗ്ലസിന്‍റെ ചിന്താപദ്ധതിക്ക് ഒരു സാംക്രമികസ്വഭാവമുണ്ടെന്നു തോന്നുന്നു.


ജൂലൈ നാലിന്‍റെ പ്രസക്തിയും പ്രാധാന്യവും ചോദ്യം ചെയ്യുന്ന തായിരുന്നു അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ ഒര്‍ പ്രശസ്തപ്രഭാഷണം. അങ്ങനെയൊരു ഉദീരണം താങ്കായിയെപ്പോലുള്ളവരുടെ ഭാഗത്തുനിന്ന്, ആഗസ്റ്റ് പതിനഞ്ചിന്‍റെ വ്യാപ്തിയും അര്‍ഥവും അംഗികരിക്കാതെ, ഉയര്‍ന്നില്ലെന്നത് നമ്മുടെ അനുഭവതീവ്രത കുറഞ്ഞതുകൊണ്ടാകാം. ഡഗ്ലസ് പറഞ്ഞു: മിക്ക കാര്യങ്ങളിലും മറ്റുള്ളവരുടെ താല്‍പര്യമനുസരിച്ച് എന്നോടുള്ള പെരുമാറ്റം നിശ്ചയിക്കുമ്പോള്‍ എനിക്ക് ലിബര്‍ടി ഇല്ലാതാവുന്നു. അത്രയൊക്കെ വേദനിച്ചിട്ടും ഒരു ദിവസം അദ്ദേഹത്തെ പണം കൊടുത്തു വാങ്ങിയ തോമസ് ഔള്‍ഡ് എന്ന രണ്ടാം യജ്ജമാനനെ കാണാന്‍ പോയി. പഴയ യജമാനന്‍ ഖിന്നനായിരുന്നു. കന്മഷമില്ലാതെ, പഴയ ഉടമ വിട പറയും മുമ്പ്, ഡഗ്ലസ്സ് അദ്ദേഹത്തെ കണ്ടു പോന്നു.  അതായിരുന്നു ഫ്രഡറിക് ഡഗ്ലസ്.

Monday, July 3, 2023

 ആനന്ദലബ്ധിക്കിനിയെന്തുവേണം? 



ഇനി പലതും വേണം. എഴുത്തഛന്‍ എഴുതിയ രാമകഥ ഇമ്പമായി പാടുന്നതു കേട്ടാല്‍ ആനന്ദം തന്നെ. പക്ഷേ അതുകൊണ്ടായില്ല. പണം, പദവി, പെരുമ--അങ്ങനെ പലതുമുണ്ടായാലേ ആനന്ദലബ്ധി സാധ്യമാവൂ. ദുരിതം തീര്‍ക്കാന്‍ ചിലര്‍ ചീട്ടു കളിക്കുന്നു, ചിലര്‍ കള്ളു കുടിക്കുന്നു, ചിലര്‍ നാമം ജപിക്കുന്നു, വേറെ ചിലരാകട്ടെ, വൈലോപ്പിള്ളിയെപ്പോലെ, കവിത കൊരുത്തു കഴിയുന്നു. ലോകം ഭിന്നരുചിയാണെന്നല്ലേ പണ്ഡിതമതം. 


ആരെ എന്ത് എങ്ങനെ സുഖിപ്പിക്കുമെന്ന അന്വേഷണം ഇന്നോ ഇന്നലെയോ തുടങ്ങിയതല്ല. പുതിയ അന്വേഷണ രീതികളും ദിശകളും ഇപ്പോഴും ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അന്വേഷണത്തിന്‍റെ മാര്‍ഗ്ഗവും ലക്ഷ്യവും ഉള്ളടക്കവും തിട്ടപ്പെടുത്താന്‍ ഹാര്‍വാര്‍ഡ് സര്‍വകലാശാലയില്‍ മുപ്പതുകള്‍ മുതല്‍ നടക്കുന്ന പഠനം കാല്‍ നൂറ്റാണ്ടു കൂടി നീളും. ആയിരം പേരെവെച്ച് തുടങ്ങിയ പഠനത്തില്‍ അവരുടെ പിന്‍ തലമുറയിലേക്കും വ്യാപിപ്പിക്കും. 


അതിനിടെ അതിന്‍റെ മേധാവി നാലു തവണ മാറിക്കഴിഞ്ഞു. ഒരു നൂറ്റാണ്ടത്തെ പഠനം ഒരാളെക്കൊണ്ട് നടത്തിക്കൊണ്ടുപോവാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ. നാലാമത്തെ മേധാവിയായ റോബര്‍ട് വാല്‍ഡിംഗര്‍ ഇതുവരെയുള്ള അറിവു വെച്ചു പറയുന്നു, ഏറ്റവുമധികം ആളുകളെ ഏറ്റവുമധികം സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നത് നല്ല അയല്‍ പക്കമത്രേ. വീട്ടിലും നാട്ടിലും നല്ല ചങ്ങാത്തമുള്ളവര്‍ കൂടുതല്‍ സന്തോഷിക്കുന്നു, കൂടുതല്‍ ആരോഗ്യത്തോടെ കഴിയുന്നു. നമുക്ക് എന്നേ നാട്ടറിവായി കിട്ടിയ വിവരം ശാസ്ത്രീയമായി സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്നുവെന്നര്‍ഥം.


അതുകൊണ്ടായാലും വേറെ ഏതു രീതിയില്‍ നോക്കിയാലും ലോകത്തില്‍ ഏറ്റവുമധികം ആളുകള്‍ പാര്‍ക്കുന്ന രാജ്യമാണ്‌ ലോകത്തില്‍ ഏറ്റവും ദുരിതമയം എന്നു സിദ്ധാന്തിക്കുന്ന സര്‍വേ നമുക്ക് രസിക്കുന്നതല്ല. നൂറ്റിനാല്‍പത് രാജ്യങ്ങളെ പഠനവിധേയമാക്കിയപ്പോള്‍ സന്തോഷം ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ പത്തു  രാജ്യങ്ങളില്‍ ഇന്ത്യയും പെട്ടു. നൂറ്റിമുപ്പതാം സ്ഥാനം നേടിയ ഇന്ത്യയെക്കാള്‍ ദു:ഖിതമാണ്‌ അഫ്ഘാനിസ്റ്റാന്‍ എന്നു സമധാനിക്കാം. സമാധാനം വേണ്ടെങ്കില്‍ ചൈനയും പാക്കിസ്റ്റാനും ബാംഗ്ലാ ദേശും നമ്മെക്കാള്‍ ഏറെ മീതെയാണെന്നു കാണാം.


റിച്ചര്‍ഡ് ലയാര്‍ഡ് എന്ന ബ്രിട്ടിഷ് സാമൂഹ്യ-ധനശാസ്ത്രജ്ഞന്‍റെ നേതൃത്വത്തില്‍ ആറു കൊല്ലമായി നടന്നു വരുന്ന പഠനത്തില്‍ തെളിഞ്ഞു വരുന്നതാണ്‌ ഈ ലോകസന്തോഷസൂചിക(World Happiness Report). ധനവും സന്തോഷവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം കാലാകാലമായി നിരീക്ഷിച്ചു വരുന്ന പണ്ഡിതനാണ്‌ പ്രൊഫസര്‍ റിചര്‍ഡ്. പണം വേണം. എത്ര വേണം? എത്ര കിട്ടിയാല്‍, അതിന്‍റെ പലം കുറഞ്ഞു തുടങ്ങും. ധനശാസ്ത്രത്തിലെ പ്രാഥമികമായ തിയറി(Diminishing Utility) സന്തോഷത്തിന്‍റെ കാര്യത്തിലും പ്രസക്തമാകുന്നു. പത്തു കിട്ടുകില്‍  നൂറു മതിയെന്നും മറ്റും പാടി നടക്കുന്നവര്‍ക്ക് പഥ്യമാകും പണം കൊണ്ടു മാത്രം വിപണിയില്‍ വാങ്ങാന്‍ കിട്ടുന്നതല്ല പ്രൊഫസര്‍ റിച്ചര്‍ഡിന്‍റെ അനുമാനം. ആ വിഷയത്തിന്‌ അദ്ദേഹം Happinomics എന്നു പേരിട്ടു.  


ആഗ്രഹവും വിഭവവും സന്തോഷവും ത്രിമുഖമായ ഒരു ചിന്തകന്‍ ഇന്ത്യയിലുമുണ്ടായിരുന്നു. അലാഹാബാദ് സര്‍വകലാശാലയിലെ ജെ കെ മേഹ്തയുടെ നിലപാട് ആഡം സ്മിത്തിന്‍റെ പ്രാഥമിക ധനശാസ്സ്ത്രതത്വത്തെ പരിഷ്ക്കരിക്കുന്നതായിരുന്നു. ആഗ്രഹങ്ങള്‍ക്ക് പരിധിയില്ല, വിഭവങ്ങള്‍ പരിമിതമാണ്‌, അവയെ പൊരുത്തപ്പെടുത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതാണ്‌ ധനശാസ്ത്രദൌത്യം എന്നായിരുന്നു സ്മിത്തിന്‍റെ സങ്കല്‍പം. ആഗ്രഹങ്ങളുടെ സന്തര്‍പ്പണം വഴി ആനന്ദം നേടാം എന്ന വിശ്വാസം തകിടം മറിച്കുകൊണ്ട് മേഹ്ത പറഞ്ഞു, അനാഗ്രഹമേ ആനന്ദം പകരൂ  സമൃദ്ധി സമ്പത്തുകൊണ്ടുണ്ടാകുന്നതല്ല.എന്ന ചിന്തയെപ്പറ്റി കാര്യമായ തുടര്‍ചര്‍ച്ച ഉണ്ടായില്ല.


ലോകസന്തോഷസൂചികയില്‍ ഒടുവിലത്തെ പത്തു രാജ്യങ്ങളില്‍ ഇന്ത്യ എങ്ങനെ പെട്ടു പോയി എന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സന്തോഷം തിട്ടപ്പെടുത്തുന്ന രീതിയും അതിന്‍റെ പരിഹാരവും ഇന്ത്യന്‍ ജീവിതശൈലിയെയും സങ്കല്‍പത്തെയും പൂര്‍ണമായും ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നതല്ല എന്നൊരു വാദം ഉണ്ടാകാം. ഉദാഹരണമായി, ഏറ്റവുമധികം ആഹ്ളാദിക്കുന്ന കൊച്ചു നാടായ ഫിന്‍ലാന്ഡ് ഒരുക്കുന്ന ജീവിതസൌകര്യങ്ങള്‍ നോക്കൂ. 


അമ്പതു ലക്ഷത്തില്‍ താഴെ ജനസംഖ്യയുള്ള ആ നാട്ടില്‍ അതില്‍ പകുതിയോളം സോന എന്നറിയപ്പെടുന്ന സ്വേദന സംവിധാനം ഉണ്ടത്രേ. രണ്ടു പേര്‍ക്ക് ഒന്ന് എന്ന വീതം. അപ്പോള്‍ കുറെ സോന പണിതിട്ടാല്‍ അതില്‍ കയറിക്കൂടി വിയര്‍ക്കുന്നവര്‍ സന്തോഷംകൊണ്ട് തുള്ളിച്ചാടുമെന്നാണെങ്കില്‍, ആ വഴിയേ പോകണമെന്നോ? പൊള്ളുന്ന ഭൂമധ്യരേഖാപ്രദേശത്തും സ്വേദനഗൃഹം തലങ്ങും വിലങ്ങും കെട്ടിപ്പൊക്കണമെന്നോ? രണ്ടായിരം കൊല്ലത്തെ പഞ്ചകര്‍മ്മപാരമ്പര്യം നമുക്ക് ഉണ്ടെങ്കിലും, കൃത്രിമമായി വിയര്‍പ്പിക്കുന്ന ചികിത്സയുടെ ഗുണം കുറച്ചു പേര്‍ക്കേ വിധിക്കുകയോ കൈവരുകയോ ചെയ്യാറുള്ളു. 


ഫിന്‍ലാന്‍ഡ് എങ്ങനെ അത്ര സന്തോഷിക്കുന്ന നാടായി എന്നു പഠിക്കാന്‍ ലൂസി പിയേഴ്സണ്‍ എന്ന ബ്രിടിഷ് എഴുത്തുകാരി ഹെല്‍സിങ്കിയില്‍ പോയ കഥ വായിക്കുകയുണ്ടായി. സന്തോഷം എന്ന മാനസികാവസ്ഥയെ ദ്യോതിപ്പിക്കുന്ന അറുപത് വാക്കുകളുടെ ശേഖരം ഉണ്ടത്രേ ഇംഗ്ലിഷില്‍. അങ്ങനെ ക്രമീകരിക്കപ്പെടുകയും വര്‍ഗീകരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന സന്തോഷത്തിന്‍റെ നിലവാരം നന്നേ മോശമല്ലെങ്കിലും നന്നെന്നു പറഞ്ഞുകൂടാ. 


ഫിന്‍ലാന്ഡിലെ ജീവിതശൈലിയും ഭാഷാഭാവവും സന്തോഷത്തിന്‍റെ ആഴവും വ്യാപ്തിയും അടയാളപ്പെടുത്തുന്നതായി കാണുന്നു ആ യാത്രികയായ എഴുത്തുകാരി. സന്തോഷത്തെ രണ്ടു ഭാവത്തിലും അനുഭവത്തിലും അവതരിപ്പിക്കുന്ന രസകരമായ വാക്കുകളുണ്ട് ഫിന്നിഷ് ഭാഷയില്‍. ഏതെങ്കിലുമൊരു ജീവിതവൃത്തികൊണ്ട്, പ്രവൃത്തിയോ നേട്ടമോ കൊണ്ട്, ഒരു വിനോദയാത്രകൊണ്ട് അനുഭവിക്കാവുന്ന സന്തോഷം. അത് അല്‍പനേരം അനുഭവപ്പെടുന്നു, പിന്നെ മറന്നു പോകുന്നു. രണ്ടാമത്തെ പദം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് സ്ഥായിയായ ജീവിതദര്‍ശനം വഴി ഉണ്ടാകുന്ന ആനന്ദത്തെയാകുന്നു. 


ആ പഴമൊഴിക്കു ചേരും പടി ക്രമീകരിച്ചതാണ്‌ ആ രാജ്യത്തെ ജീവനം എന്നു വേണം വിചാരിക്കാന്‍. നിരാശാവാദിക്ക് ഒരിക്കലും ഭഗ്നാശവനാവില്ലെന്ന് ഒരു പണ്ഡിത വചനം. ഏറെ കുറഞ്ഞും ഏറെ കൂടിയുമല്ലാതെയുള്ള തലത്തില്‍ നിലയുറപ്പിച്ചാല ആനന്ദിക്കാനാവൂ എന്ന പച്ച നേര്‌ ആപ്തവാക്യമായി ഇറങ്ങുന്നു. ജഗത്പിതാക്കളെപ്പോലെ ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്ന വാക്കും അര്‍ഥവും തട്ടിവിടുന്നതു കൊള്ളാം. എത്രയായാല്‍ "ഏറെ കൂടും," എത്രയായാല്‍ "ഏറെ കുറയും" എന്നു കണ്ടെത്തുന്നതാണ്‌ വിഷമം.


ഏറ്റവുമധികം സന്തോഷിക്കുന്ന ഫിന്‍ലാന്ഡിനെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെ, അതീവഖിന്നമായ ഇന്ത്യയിലും കണ്ണും കാതും--മനസ്സും--തുറന്ന് സവാരി ചെയ്താല്‍ രസമായിരിക്കും. സംസ്ക്കാരത്തിന്‍റെ ആദിയുഗത്തില്‍ തുടങ്ങിയതാണ്‌ ഇവിടെയും ആനന്ദാന്വേഷണം. ആനന്ദദ്യോതകമായ എത്ര വാക്കുകള്‍ നവീനവും പ്രാചീനവുമായ ഇന്ത്യന്‍ ഭാഷകളിലുണ്ടെന്ന് കണക്കെടുക്കണം. ആ പാരമ്പര്യവും അവബോധവും പിന്നെപ്പിന്നെ ആനന്ദത്തിന്‍റെ നിറം കാവിയാണെന്നു വരുത്തിത്തീര്‍ത്തു.


നമ്മുടെ ആനന്ദാന്വേഷണം പോയ വഴി നോക്കിയാല്‍ നമ്മളെന്തുകൊണ്ട് ഏറ്റവും സന്തോഷിക്കുന്ന നാടായില്ലെന്ന് അത്ഭുതപ്പെടും. രാഗവും ദ്വേഷവുമില്ലാതെ, ലോഭവും മോഹവുമില്ലാതെ, മാത്സര്യഭാവമില്ലാതെയുള്ള ചിദാനന്ദമാണ്‌ ലക്ഷ്യം. രാഗവും ഭയവും ക്രോധവുമില്ലാതെയായാലാണ്‌ സ്ഥിതപ്രജ്ഞനാകൂ എന്ന് വാസുദേവ കൃഷ്ണന്‍. അങ്ങനെ ആലോചിച്ചുപോകുമ്പോള്‍ ഒന്നുമില്ലായ്മയല്ലേ ആനന്ദം എന്നും തോന്നാം. വിജയം, മാനം, ധനം, ശക്തി, ശുരക്ഷ എന്നിങ്ങനെ ആളുകള്‍ കൊണ്ടാടുന്ന മൂല്യങ്ങളൊക്കെ നേടിയാലും ഇതൊക്കെ എന്തിന്‌ എന്ന ചോദ്യത്തിനുത്തരം കാണാതെ നമ്മള്‍ സംഭ്രമിക്കുന്നു. 


അത്രയൊന്നും കുഴഞ്ഞുമറിഞ്ഞ കാര്യമല്ല ആനന്ദം. അവനവന്‍റെ സുഖത്തിനു പറ്റുന്നത് വേറൊരാളുടെ സുഖത്തിനും കാരണമായാലേ ആനന്ദമുണ്ടാകൂ എന്നു ലളിതമായി പറഞ്ഞ ഗുരുവിലേക്കെത്തും സന്തോഷത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള എല്ലാ നീക്കവും. അവനവനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താന്‍ നോക്കണ്ട. ഒരിക്കലും തൃപ്തിപ്പെടാത്ത ഒരാളേ ഉള്ളു: അവനവന്‍ തന്നെ. ലോകസന്തോഷസൂചിക ഗണിച്ചുണ്ടാക്കുമ്പോള്‍ ഈ ഇന്ത്യന്‍ ബൌദ്ധികയാഥാര്‍ഥ്യം കൂടി ഓര്‍ക്കാം.





















ആനന്ദലബ്ധിക്കിനിയെന്തുവേണം? 



ഇനി പലതും വേണം. എഴുത്തഛന്‍ എഴുതിയ രാമകഥ ഇമ്പമായി പാടുന്നതു കേട്ടാല്‍ ആനന്ദം തന്നെ. പക്ഷേ അതുകൊണ്ടായില്ല. പണം, പദവി, പെരുമ--അങ്ങനെ പലതുമുണ്ടായാലേ ആനന്ദലബ്ധി സാധ്യമാവൂ. ദുരിതം തീര്‍ക്കാന്‍ ചിലര്‍ ചീട്ടു കളിക്കുന്നു, ചിലര്‍ കള്ളു കുടിക്കുന്നു, ചിലര്‍ നാമം ജപിക്കുന്നു, വേറെ ചിലരാകട്ടെ, വൈലോപ്പിള്ളിയെപ്പോലെ, കവിത കൊരുത്തു കഴിയുന്നു. ലോകം ഭിന്നരുചിയാണെന്നല്ലേ പണ്ഡിതമതം. 


ആരെ എന്ത് എങ്ങനെ സുഖിപ്പിക്കുമെന്ന അന്വേഷണം ഇന്നോ ഇന്നലെയോ തുടങ്ങിയതല്ല. പുതിയ അന്വേഷണ രീതികളും ദിശകളും ഇപ്പോഴും ഉണ്ടായിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. അന്വേഷണത്തിന്‍റെ മാര്‍ഗ്ഗവും ലക്ഷ്യവും ഉള്ളടക്കവും തിട്ടപ്പെടുത്താന്‍ ഹാര്‍വാര്‍ഡ് സര്‍വകലാശാലയില്‍ മുപ്പതുകള്‍ മുതല്‍ നടക്കുന്ന പഠനം കാല്‍ നൂറ്റാണ്ടു കൂടി നീളും. ആയിരം പേരെവെച്ച് തുടങ്ങിയ പഠനത്തില്‍ അവരുടെ പിന്‍ തലമുറയിലേക്കും വ്യാപിപ്പിക്കും. 


അതിനിടെ അതിന്‍റെ മേധാവി നാലു തവണ മാറിക്കഴിഞ്ഞു. ഒരു നൂറ്റാണ്ടത്തെ പഠനം ഒരാളെക്കൊണ്ട് നടത്തിക്കൊണ്ടുപോവാന്‍ പറ്റില്ലല്ലോ. നാലാമത്തെ മേധാവിയായ റോബര്‍ട് വാല്‍ഡിംഗര്‍ ഇതുവരെയുള്ള അറിവു വെച്ചു പറയുന്നു, ഏറ്റവുമധികം ആളുകളെ ഏറ്റവുമധികം സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നത് നല്ല അയല്‍ പക്കമത്രേ. വീട്ടിലും നാട്ടിലും നല്ല ചങ്ങാത്തമുള്ളവര്‍ കൂടുതല്‍ സന്തോഷിക്കുന്നു, കൂടുതല്‍ ആരോഗ്യത്തോടെ കഴിയുന്നു. നമുക്ക് എന്നേ നാട്ടറിവായി കിട്ടിയ വിവരം ശാസ്ത്രീയമായി സ്ഥാപിക്കപ്പെടുന്നുവെന്നര്‍ഥം.


അതുകൊണ്ടായാലും വേറെ ഏതു രീതിയില്‍ നോക്കിയാലും ലോകത്തില്‍ ഏറ്റവുമധികം ആളുകള്‍ പാര്‍ക്കുന്ന രാജ്യമാണ്‌ ലോകത്തില്‍ ഏറ്റവും ദുരിതമയം എന്നു സിദ്ധാന്തിക്കുന്ന സര്‍വേ നമുക്ക് രസിക്കുന്നതല്ല. നൂറ്റിനാല്‍പത് രാജ്യങ്ങളെ പഠനവിധേയമാക്കിയപ്പോള്‍ സന്തോഷം ഏറ്റവും കുറഞ്ഞ പത്തു  രാജ്യങ്ങളില്‍ ഇന്ത്യയും പെട്ടു. നൂറ്റിമുപ്പതാം സ്ഥാനം നേടിയ ഇന്ത്യയെക്കാള്‍ ദു:ഖിതമാണ്‌ അഫ്ഘാനിസ്റ്റാന്‍ എന്നു സമധാനിക്കാം. സമാധാനം വേണ്ടെങ്കില്‍ ചൈനയും പാക്കിസ്റ്റാനും ബാംഗ്ലാ ദേശും നമ്മെക്കാള്‍ ഏറെ മീതെയാണെന്നു കാണാം.


റിച്ചര്‍ഡ് ലയാര്‍ഡ് എന്ന ബ്രിട്ടിഷ് സാമൂഹ്യ-ധനശാസ്ത്രജ്ഞന്‍റെ നേതൃത്വത്തില്‍ ആറു കൊല്ലമായി നടന്നു വരുന്ന പഠനത്തില്‍ തെളിഞ്ഞു വരുന്നതാണ്‌ ഈ ലോകസന്തോഷസൂചിക(World Happiness Report). ധനവും സന്തോഷവും തമ്മിലുള്ള ബന്ധം കാലാകാലമായി നിരീക്ഷിച്ചു വരുന്ന പണ്ഡിതനാണ്‌ പ്രൊഫസര്‍ റിചര്‍ഡ്. പണം വേണം. എത്ര വേണം? എത്ര കിട്ടിയാല്‍, അതിന്‍റെ പലം കുറഞ്ഞു തുടങ്ങും. ധനശാസ്ത്രത്തിലെ പ്രാഥമികമായ തിയറി(Diminishing Utility) സന്തോഷത്തിന്‍റെ കാര്യത്തിലും പ്രസക്തമാകുന്നു. പത്തു കിട്ടുകില്‍  നൂറു മതിയെന്നും മറ്റും പാടി നടക്കുന്നവര്‍ക്ക് പഥ്യമാകും പണം കൊണ്ടു മാത്രം വിപണിയില്‍ വാങ്ങാന്‍ കിട്ടുന്നതല്ല പ്രൊഫസര്‍ റിച്ചര്‍ഡിന്‍റെ അനുമാനം. ആ വിഷയത്തിന്‌ അദ്ദേഹം Happinomics എന്നു പേരിട്ടു.  


ആഗ്രഹവും വിഭവവും സന്തോഷവും ത്രിമുഖമായ ഒരു ചിന്തകന്‍ ഇന്ത്യയിലുമുണ്ടായിരുന്നു. അലാഹാബാദ് സര്‍വകലാശാലയിലെ ജെ കെ മേഹ്തയുടെ നിലപാട് ആഡം സ്മിത്തിന്‍റെ പ്രാഥമിക ധനശാസ്സ്ത്രതത്വത്തെ പരിഷ്ക്കരിക്കുന്നതായിരുന്നു. ആഗ്രഹങ്ങള്‍ക്ക് പരിധിയില്ല, വിഭവങ്ങള്‍ പരിമിതമാണ്‌, അവയെ പൊരുത്തപ്പെടുത്താന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതാണ്‌ ധനശാസ്ത്രദൌത്യം എന്നായിരുന്നു സ്മിത്തിന്‍റെ സങ്കല്‍പം. ആഗ്രഹങ്ങളുടെ സന്തര്‍പ്പണം വഴി ആനന്ദം നേടാം എന്ന വിശ്വാസം തകിടം മറിച്കുകൊണ്ട് മേഹ്ത പറഞ്ഞു, അനാഗ്രഹമേ ആനന്ദം പകരൂ  സമൃദ്ധി സമ്പത്തുകൊണ്ടുണ്ടാകുന്നതല്ല.എന്ന ചിന്തയെപ്പറ്റി കാര്യമായ തുടര്‍ചര്‍ച്ച ഉണ്ടായില്ല.


ലോകസന്തോഷസൂചികയില്‍ ഒടുവിലത്തെ പത്തു രാജ്യങ്ങളില്‍ ഇന്ത്യ എങ്ങനെ പെട്ടു പോയി എന്ന് ആലോചിക്കേണ്ടിയിരിക്കുന്നു. സന്തോഷം തിട്ടപ്പെടുത്തുന്ന രീതിയും അതിന്‍റെ പരിഹാരവും ഇന്ത്യന്‍ ജീവിതശൈലിയെയും സങ്കല്‍പത്തെയും പൂര്‍ണമായും ഉള്‍ക്കൊള്ളുന്നതല്ല എന്നൊരു വാദം ഉണ്ടാകാം. ഉദാഹരണമായി, ഏറ്റവുമധികം ആഹ്ളാദിക്കുന്ന കൊച്ചു നാടായ ഫിന്‍ലാന്ഡ് ഒരുക്കുന്ന ജീവിതസൌകര്യങ്ങള്‍ നോക്കൂ. 


അമ്പതു ലക്ഷത്തില്‍ താഴെ ജനസംഖ്യയുള്ള ആ നാട്ടില്‍ അതില്‍ പകുതിയോളം സോന എന്നറിയപ്പെടുന്ന സ്വേദന സംവിധാനം ഉണ്ടത്രേ. രണ്ടു പേര്‍ക്ക് ഒന്ന് എന്ന വീതം. അപ്പോള്‍ കുറെ സോന പണിതിട്ടാല്‍ അതില്‍ കയറിക്കൂടി വിയര്‍ക്കുന്നവര്‍ സന്തോഷംകൊണ്ട് തുള്ളിച്ചാടുമെന്നാണെങ്കില്‍, ആ വഴിയേ പോകണമെന്നോ? പൊള്ളുന്ന ഭൂമധ്യരേഖാപ്രദേശത്തും സ്വേദനഗൃഹം തലങ്ങും വിലങ്ങും കെട്ടിപ്പൊക്കണമെന്നോ? രണ്ടായിരം കൊല്ലത്തെ പഞ്ചകര്‍മ്മപാരമ്പര്യം നമുക്ക് ഉണ്ടെങ്കിലും, കൃത്രിമമായി വിയര്‍പ്പിക്കുന്ന ചികിത്സയുടെ ഗുണം കുറച്ചു പേര്‍ക്കേ വിധിക്കുകയോ കൈവരുകയോ ചെയ്യാറുള്ളു. 


ഫിന്‍ലാന്‍ഡ് എങ്ങനെ അത്ര സന്തോഷിക്കുന്ന നാടായി എന്നു പഠിക്കാന്‍ ലൂസി പിയേഴ്സണ്‍ എന്ന ബ്രിടിഷ് എഴുത്തുകാരി ഹെല്‍സിങ്കിയില്‍ പോയ കഥ വായിക്കുകയുണ്ടായി. സന്തോഷം എന്ന മാനസികാവസ്ഥയെ ദ്യോതിപ്പിക്കുന്ന അറുപത് വാക്കുകളുടെ ശേഖരം ഉണ്ടത്രേ ഇംഗ്ലിഷില്‍. അങ്ങനെ ക്രമീകരിക്കപ്പെടുകയും വര്‍ഗീകരിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന സന്തോഷത്തിന്‍റെ നിലവാരം നന്നേ മോശമല്ലെങ്കിലും നന്നെന്നു പറഞ്ഞുകൂടാ. 


ഫിന്‍ലാന്ഡിലെ ജീവിതശൈലിയും ഭാഷാഭാവവും സന്തോഷത്തിന്‍റെ ആഴവും വ്യാപ്തിയും അടയാളപ്പെടുത്തുന്നതായി കാണുന്നു ആ യാത്രികയായ എഴുത്തുകാരി. സന്തോഷത്തെ രണ്ടു ഭാവത്തിലും അനുഭവത്തിലും അവതരിപ്പിക്കുന്ന രസകരമായ വാക്കുകളുണ്ട് ഫിന്നിഷ് ഭാഷയില്‍. ഏതെങ്കിലുമൊരു ജീവിതവൃത്തികൊണ്ട്, പ്രവൃത്തിയോ നേട്ടമോ കൊണ്ട്, ഒരു വിനോദയാത്രകൊണ്ട് അനുഭവിക്കാവുന്ന സന്തോഷം. അത് അല്‍പനേരം അനുഭവപ്പെടുന്നു, പിന്നെ മറന്നു പോകുന്നു. രണ്ടാമത്തെ പദം സൂചിപ്പിക്കുന്നത് സ്ഥായിയായ ജീവിതദര്‍ശനം വഴി ഉണ്ടാകുന്ന ആനന്ദത്തെയാകുന്നു. 


ആ പഴമൊഴിക്കു ചേരും പടി ക്രമീകരിച്ചതാണ്‌ ആ രാജ്യത്തെ ജീവനം എന്നു വേണം വിചാരിക്കാന്‍. നിരാശാവാദിക്ക് ഒരിക്കലും ഭഗ്നാശവനാവില്ലെന്ന് ഒരു പണ്ഡിത വചനം. ഏറെ കുറഞ്ഞും ഏറെ കൂടിയുമല്ലാതെയുള്ള തലത്തില്‍ നിലയുറപ്പിച്ചാല ആനന്ദിക്കാനാവൂ എന്ന പച്ച നേര്‌ ആപ്തവാക്യമായി ഇറങ്ങുന്നു. ജഗത്പിതാക്കളെപ്പോലെ ചേര്‍ന്നിരിക്കുന്ന വാക്കും അര്‍ഥവും തട്ടിവിടുന്നതു കൊള്ളാം. എത്രയായാല്‍ "ഏറെ കൂടും," എത്രയായാല്‍ "ഏറെ കുറയും" എന്നു കണ്ടെത്തുന്നതാണ്‌ വിഷമം.


ഏറ്റവുമധികം സന്തോഷിക്കുന്ന ഫിന്‍ലാന്ഡിനെ മനസ്സിലാക്കാന്‍ ശ്രമിക്കുന്നതുപോലെ, അതീവഖിന്നമായ ഇന്ത്യയിലും കണ്ണും കാതും--മനസ്സും--തുറന്ന് സവാരി ചെയ്താല്‍ രസമായിരിക്കും. സംസ്ക്കാരത്തിന്‍റെ ആദിയുഗത്തില്‍ തുടങ്ങിയതാണ്‌ ഇവിടെയും ആനന്ദാന്വേഷണം. ആനന്ദദ്യോതകമായ എത്ര വാക്കുകള്‍ നവീനവും പ്രാചീനവുമായ ഇന്ത്യന്‍ ഭാഷകളിലുണ്ടെന്ന് കണക്കെടുക്കണം. ആ പാരമ്പര്യവും അവബോധവും പിന്നെപ്പിന്നെ ആനന്ദത്തിന്‍റെ നിറം കാവിയാണെന്നു വരുത്തിത്തീര്‍ത്തു.


നമ്മുടെ ആനന്ദാന്വേഷണം പോയ വഴി നോക്കിയാല്‍ നമ്മളെന്തുകൊണ്ട് ഏറ്റവും സന്തോഷിക്കുന്ന നാടായില്ലെന്ന് അത്ഭുതപ്പെടും. രാഗവും ദ്വേഷവുമില്ലാതെ, ലോഭവും മോഹവുമില്ലാതെ, മാത്സര്യഭാവമില്ലാതെയുള്ള ചിദാനന്ദമാണ്‌ ലക്ഷ്യം. രാഗവും ഭയവും ക്രോധവുമില്ലാതെയായാലാണ്‌ സ്ഥിതപ്രജ്ഞനാകൂ എന്ന് വാസുദേവ കൃഷ്ണന്‍. അങ്ങനെ ആലോചിച്ചുപോകുമ്പോള്‍ ഒന്നുമില്ലായ്മയല്ലേ ആനന്ദം എന്നും തോന്നാം. വിജയം, മാനം, ധനം, ശക്തി, ശുരക്ഷ എന്നിങ്ങനെ ആളുകള്‍ കൊണ്ടാടുന്ന മൂല്യങ്ങളൊക്കെ നേടിയാലും ഇതൊക്കെ എന്തിന്‌ എന്ന ചോദ്യത്തിനുത്തരം കാണാതെ നമ്മള്‍ സംഭ്രമിക്കുന്നു. 


അത്രയൊന്നും കുഴഞ്ഞുമറിഞ്ഞ കാര്യമല്ല ആനന്ദം. അവനവന്‍റെ സുഖത്തിനു പറ്റുന്നത് വേറൊരാളുടെ സുഖത്തിനും കാരണമായാലേ ആനന്ദമുണ്ടാകൂ എന്നു ലളിതമായി പറഞ്ഞ ഗുരുവിലേക്കെത്തും സന്തോഷത്തിനു വേണ്ടിയുള്ള എല്ലാ നീക്കവും. അവനവനെ തൃപ്തിപ്പെടുത്താന്‍ നോക്കണ്ട. ഒരിക്കലും തൃപ്തിപ്പെടാത്ത ഒരാളേ ഉള്ളു: അവനവന്‍ തന്നെ. ലോകസന്തോഷസൂചിക ഗണിച്ചുണ്ടാക്കുമ്പോള്‍ ഈ ഇന്ത്യന്‍ ബൌദ്ധികയാഥാര്‍ഥ്യം കൂടി ഓര്‍ക്കാം.